sobota, 29 kwietnia 2017

Podsumowanie kwietnia

0
Z góry uprzedzam, że dzisiaj będzie bardzo króciutko, bo tak naprawdę nie mam wam wiele do powiedzenia. Kwiecień to miesiąc intensywnych, wręcz rozpaczliwych powtórek do matury, więc z oczywistych względów czytanie, pisanie i blog na tym cierpią. Stąd szybciutko przebrniemy przez podsumowanie miesiąca!

ZRECENZOWANE


DODATKOWO


PODSUMOWANIE I PLANY

Pod względem recenzji kwiecień nie prezentuje się najlepiej, właściwie jest to najsłabszy miesiąc od momentu założenia bloga, ale ostatnią książkę przeczytałam 22 marca i od tamtej pory nie sięgnęłam po żadną powieść, a wszystko to spowodowane jest powtórkami do matury, której poświęcam maksimum mojej uwagi. Nawet nie wiecie, jaka to dla mnie męczarnia, zwłaszcza że przyszło do mnie urodzinowe zamówienie z księgarni nieprzeczytane.pl i mam teraz naprawdę mnóstwo intrygujących pozycji do przeczytania. Mogę was tylko prosić, żebyście mocno trzymali za mnie kciuki 12 maja, bo wtedy piszę biologię rozszerzoną i 16 maja, wtedy z kolei czeka mnie przeprawa z chemii rozszerzonej. Po maturach na blogu wszystko powinno wrócić do normy, jednak na razie spodziewajcie się także drobnych przestojów w publikowanych postach. Mam nadzieję, że pod koniec maja pojawię się ze świeżą energią i na nowo się rozkręcę! 


Tymczasem łapcie moją ulubioną piosenkę z Pięknej i Bestii, której nie mogę przestać słuchać. Wciąż nie zdecydowałam, czy wolę wersję Josha Grobana, czy może Dana Stevensa, nie ulega jednak wątpliwości, że tekst jest przepiękny i po prostu kocham ten utwór. 
Czytaj dalej »

środa, 26 kwietnia 2017

Serial: Flesh and bone

0
Flesh and bone to serial, na którego recenzję w blogosferze trafiłam zupełnie przypadkiem i od tamtej pory znalazł się na mojej liście must watch. Cała produkcja liczy sobie zaledwie jeden ośmioodcinkowy sezon, ale to, co się tam dzieje... Wciąż nie mogę zdecydować, czy Flesh and bone jest dziełem niezrównoważonego psychicznie szaleńca czy może szokującego geniusza, jednak bez wątpienia jest to mocny serial poruszający wiele skandalicznych wątków.

Claire Robbins to obiecująca baletnica, która po trzech latach tajemniczej przerwy od tańca ucieka z domu i startuje w castingu do prestiżowego zespołu baletowego w Nowym Jorku, którego kierownikiem artystycznym jest apodyktyczny Paul. Dostrzega on w Claire niespotykany potencjał i swoją szansę na wyciągnięcie zespołu z ogromnych długów, ale młoda balerina w drodze na szczyt będzie musiała zmierzyć się z presją otoczenia, nieustanną rywalizacją, nieczystymi zagraniami współpracowników, sadystyczną dominacją dyrektora artystycznego oraz własną, mroczną przeszłością. 


Flesh and bone to serial brutalny, surowy i trudny w odbiorze. Mrok oraz beznadzieja wyzierają z każdej sceny, przez co ogląda się go jednocześnie z fascynacją i ze strachem, nie wiedząc, czym jeszcze będzie w stanie nas zaskoczyć, bo tutaj nie istnieje temat tabu. Problemy z odżywaniem, uzależnienie od narkotyków, presja, brak pieniędzy, dążenie do nieistniejącej perfekcji, wykorzystywanie seksualne tancerzy, którzy są jedynie narzędziami w dłoniach choreografów, sponsorów czy rodziny, ich smukłe, twarde jak stal ciała od dawna nie należą tylko do nich. Jeżeli jesteście zaznajomieni z produkcjami o świecie baletu, na pewno mniej więcej wiecie, czego się spodziewać: nowej gwiazdy rzucającej wyzwanie doświadczonej balerinie, szantaży oraz niezobowiązującego seksu mającego zapewnić jak najwyższe miejsce w zespole, sabotaży, wkładania szkła do butów, narkotyków mające uśmierzyć ból po kontuzji. Ale choć można to uznać za powielanie banalnych schematów, Flesh and bone jest o wiele bardziej realistyczne i makabryczne niż ugrzecznione filmy o rywalizujących baletnicach. Może z powodu wręcz naturalistycznych ujęć, może poprzez wykorzystanie prawdziwych tancerzy jako aktorów, a może dlatego, że jest to serial o dominacji oraz przemocy. Jest w nim jednak coś boleśnie prawdziwego, a przez to dojmującego i przerażającego. 


Flesh and bone porusza ogrom wątków i czasami trudno mi było za nimi nadążyć, poukładać sobie to wszystko w głowie. Balet znajduje się w epicentrum, jest źródłem i to dookoła niego budowane są kolejne sceny, ale wcale nie gra głównej roli. Homoseksualizm, kazirodztwo, konieczność dorabiania w klubie ze striptizem, nagły paraliż przerywający kolejną karierę i przekreślający całe życie, rodzice żerujący na dzieciach, nielegalny handel ludźmi... Każdy odcinek odkrywał przed nami kolejną kartę, a pytania tylko się namnażały i, niestety, większość z nich pozostanie już bez odpowiedzi, niektóre wątki zostały porzucone już w trakcie trwania serialu mimo swojego niewątpliwego potencjału, inne są nierozwiązane, bo drugi sezon został anulowany, nad czym ogromnie ubolewam. Pierwsza część sezonu mnie nie oczarowała, podczas tych czterech odcinków Flesh and bone jednocześnie mnie odrzucało i fascynowało, ale piąty odcinek był tym przełomowym i wtedy po prostu się zakochałam. To było po prostu... mocne. Wstrząsające, ale też piękne i właśnie na to liczyłam, kiedy zabierałam się za ten serial. Według mnie warto było czekać, by nabrał rozpędu.


Główna bohaterka była czasami irytująca, czasami ciekawa, a czasami miałam wrażenie, że jest po prostu psychopatką i trzeba ją jak najszybciej zamknąć w odosobnieniu. Do tej pory nie jestem pewna własnych odczuć względem Claire, bo też nie udało mi się rozszyfrować jej postaci; nie stoi za tym dobre aktorstwo, a raczej interesujące rozpisanie jej w scenariuszu. Na początku wydawało się, że mamy do czynienia z grzeczną, bezbronną i skromną dziewczynką, ale uwierzcie mi na słowo, ona skrywa w sobie ogromne pokłady mroku. Co prawda ta zewnętrzna poza szarej myszki potrafi zajść widzowi za skórę, jednak okrywająca jej przeszłość tajemnica jest na tyle wstrząsająca, że warto się z nią pomęczyć. Problem w tym, że po odkryciu niemal wszystkich kart, traci się dużą część zainteresowania Claire, jednak wątki drugoplanowych postaci zdecydowanie nadrabiają, nawet jeśli w ostateczności odczuwam niedosyt. Daphne, Mia, Kiira czy Ross – Flesh and bone nie jest tylko historią Claire i strasznie się z tego powodu cieszę, ale prym wśród postaci zdecydowanie wiedzie Paul, czyli maniakalny kierownik artystyczny całego zespołu. Ben Daniels w tej roli po prostu błyszczał, tworząc autentyczny, nieprzerysowany portret wymagającego perfekcji, nieco sadystycznego geniusza-wizjonera, który posiada wiele twarzy. Najbardziej nieprzekonywujący był dla mnie wątek Romeo, bezdomnego mężczyzny, który wydawał się mi być bardzo sztuczny. Ogólnie gra aktorska w serialu nie powala, bo prawdziwi tancerze zostali obsadzeni w serialu, ale wcale nie wypadli koszmarnie.


Flesh and bone to serial dobry, choć odrobinę psychodeliczny. Nie poleciłabym go każdemu, jest raczej dla osób o mocnych nerwach – niektóre wątki są trudne do przełknięcia, do tego dochodzi epatowanie golizną, a ciemna strona baletowego biznesu jest naprawdę brutalna. Trudno się wbić w szokujący początek, jednak według mnie im dalej, tym lepiej, a finał zapewnia cudowne widowisko, przedstawiony tam balet jest prawdziwą ucztą dla oczu i duszy. Nawet osoby, które niespecjalnie interesują się tańcem na co dzień, powinny znaleźć w tej produkcji coś dla siebie ze względu na różnorodność poruszanych wątków. To bajka o korupcji i pragnieniu; opowieść o tym, jak niewinność jest miażdżona przez oczekiwania wielkiego świata. Ja sama jestem zafascynowana serialem, mimo że dość mocno mnie na początku odrzucał. Ale sztuka nie zawsze jest łatwa, a samo Flesh and bone to czysty artyzm.

Czytaj dalej »

niedziela, 23 kwietnia 2017

Tea Book Tag

0
Do zrobienia Tea Book Tag zostałam nominowana przez Silver Moon z bloga Fantastyczne książkiWiecie kiedy? 28 stycznia 2016 roku. Trzeba sobie otwarcie powiedzieć, że moje tempo odpowiadania na tagi jest wprost zabójcze xD Długo musieliście czekać na moje odpowiedzi, ale w końcu jestem i mam nadzieję, że nie jest tragicznie, bo od dawna nie publikowałam żadnej blogowej zabawy i mogłam odrobinę się zastać


Czarna herbata, czyli mój ulubiony klasyk.
Niezmiennie moim ulubionym klasykiem pozostaje Zabić drozda Harper Lee, ale tyle razy wykorzystywałam już tę powieść w tagach, że nadszedł czas na coś nowego! Jedyną lekturą szkolną, którą polubiłam w liceum, była Zbrodnia i kara Fiodora Dostojowskiego i to właśnie tę powieść chciałabym dopasować do tej kategorii. Początki nie zapowiadały się zbyt różowo, bardzo trudno było mi przebrnąć przez pierwsze sto stron i nawet rozważałam porzucenie lektury, ale potem naprawdę się wciągnęłam w historię Raskolnikowa i szczerze polubiłam styl pisania Dostojowskiego, choć trochę mi to zajęło. Dlatego polecam wam z całego serca Zbrodnię i karę, a także rosyjską literaturę w ogóle!


Zielona herbata, czyli książka tak nudna, że przy jej czytaniu zasnęłam.
Rzadko kiedy jakiejś książce udaje się mnie znużyć wystarczająco, bym przy niej zasnęła. Z biegiem czasu chyba zaczęłam wytwarzać w sobie jakąś odporność na nudne książki, a wszystko to przez moją beznadziejną zasadę, że każdą rozpoczętą powieść muszę doprowadzić do końca. Jednak jedną z książek, których czytanie było dla mnie męczarnią i nie mogłam przestać przy niej ziewać, były Wszechświaty Leonardo Patrignaniego. Pomysł z równoległymi wszechświatami był w porządku, jednak zawiłe próby tłumaczenia tego zjawiska poprzez naukowy żargon, wlekąca się akcja, mało interesujący bohaterowie... To wszystko sprawiło, że Wszechświaty były usypiającą lekturą i jestem prawie pewna, że w połowie zupełnie odpłynęłam (ale autor jest niezwykle przystojny xD.


Czerwona herbata pu-ehr, czyli książka, w której główni bohaterowie ciągle się przemieszczają.
Pierwszą historią, o której pomyślałam, była Na krawędzi nigdy J. A. Redmerski. Jest to jedna z pierwszych powieści New Adult, jakie przeczytałam i pamiętam, że byłam w niej mocno zakochana, a w dodatku strasznie zazdrościłam głównym bohaterom. Pewnego dnia Camryn po prostu porzuciła swoje dotychczasowe życie i wsiadła w pierwszy lepszy autobus. Ruszyła w nieznane, zabierając ze sobą jedynie pieniądze i telefon. Na trasie spotkała Andrew i razem z nim zaczęła przemierzać Amerykę w samochodzie, nie martwiąc się konsekwencjami i nie zastanawiając się, dokąd ich podróż zmierza. Po prostu jechali przed siebie, odkrywając nowe, mało znane miejsca, a ja marzyłam o podobnej przygodzie!


Herbata oolong, czyli książka, której poświęca się zbyt mało uwagi.
Początkowo miałam do tej kategorii dopasować inną powieść, ale kiedy okazało się, że nawet niektórzy blogerzy(!) nie wiedzą, że w Polsce ukazały się już Płytkie groby Jennifer Donnelly, postanowiłam tutaj umieścić właśnie tę książkę, która według mnie jest jedną z najoryginalniejszych pozycji young adult, z jakimi się spotkałam. Kryminał retro z niezapomnianym klimatem, genialną, skomplikowaną intrygą i nietuzinkowymi bohaterami zdecydowanie zasługuje na większe zainteresowanie ze strony czytelników, ja sama jestem wprost zakochana w historii wykreowanej przez autorkę i od miesięcy żyję tym, co się wydarzyło w tej powieści. Jeżeli tylko będzie mieli taką okazję, koniecznie zabierzcie się za Płytkie groby, bo bez wątpienia się na nich nie zawiedziecie! 


Biała herbata, czyli książka niezasłużenie popularna.
Tutaj mogłabym stworzyć całą listę książek, które są niezasłużenie popularne. Pewnie nie skończyłabym do wieczora ;) Ostatecznie postawiłam na bardzo dobrze znaną wszystkim autorkę i jej zekranizowaną powieść, czyli na Zostań jeśli kochasz Gayle Forman. Recenzje jej książek pojawiały się lawinowo na niemal każdym blogu, Zostań jeśli kochasz jest chyba najbardziej znaną i lubianą powieścią tej autorki, a dla mnie była ona zaledwie średnia. Chaotyczna, płaska, miejscami nudnawa. Zupełnie nie rozumiem fenomenu Gayle Forman, która niczym mnie nie zaskoczyła. Powieść czytało się naprawdę szybko, bo była krótka i napisana prostym językiem, jednak według mnie jest o wiele więcej lepszych książek, które zasłużyły na taki rozgłos. Choćby Płytkie groby, które mam zamiar wciskać wam teraz z uporem maniaka, bo jest genialna <3


Herbata yerba mate, czyli książka, przy której trzeba przebrnąć przez pierwsze rozdziały, aby akcja się rozwinęła.
Taką powieścią jest Dwór cierni i róż Sary J. Maas. Początek był naprawdę spokojny, harmonijny i przyjemny, ale niewiele się działo. Powoli poznawaliśmy świat Fae, razem z Feyrą zadomawialiśmy się w Prythianie i, szczerze mówiąc, dość mocno dłużyła mi się ta część książki. Po prostu pierwsze rozdziały nie były zajmujące, nie przykuły mojej uwagi, momentami się nudziłam, bo od Sary J. Maas wymagam po prostu więcej niż od pozostałych autorów. Na szczęście okazało się, że to było trochę jak cisza przed burzą. Na mrożące krew w żyłach, zaskakujące zwroty akcji i szalone intrygi trzeba było długo poczekać, ale według mnie zdecydowanie warto. A już szczególnie warto sięgnąć po Dwór mgieł i furii, bo choć pierwszym tomem nie byłam do końca zachwycona, to drugi zawładnął moim umysłem, sercem i duszą. Prawdopodobnie na wieki. No i Rhysand!<333 


Herbata ziołowa, czyli książka, którą czytano mi na dobranoc, gdy byłam mała.
Od zawsze lubiłam czytać, od małego byłam zakochana w różnych historiach czytanych mi na dobranoc, ale pamiętam, że w pewnym momencie przechodziłam fazę na książeczkę, którą kazałam sobie czytać na okrągło. Moja mama miała już dość tej historii, próbowała mnie namówić na inną, ale ja upierałam się właśni przy niej. Nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego aż tak zakochałam się w O diabełku, który odważył się śmiać, jednak ta historia miała ogromny wpływ na moje czytelnicze życie :) Aż mam ochotę ją sobie odświeżyć!


Herbata owocowa, czyli moja ulubiona lekka książka.
Każdy ma swoją definicję lekkiej książki, ale dla mnie wybitnie lekkim gatunkiem jest paranormal romance i zdecydowanie moim ulubieńcem pozostaje Ognisty pocałunek Jennifer L. Armentrout. Rozwodziłam się już nad tą pozycją w mojej pseudorecenzji, która była raczej pasmem zachwytów, w zestawieniu TOP 5: Guilty pleasures i TOP 5: Najlepsze książki 2016 roku, więc tym razem Wam tego oszczędzę i po prostu powiem, że z zupełnie niezrozumiałych dla mnie samej względów uwielbiam tę książkę. Jednak gdybym miała wskazać całą serię, pewnie postawiłabym jednak na cykl Lux tej autorki, bo nie oszukujmy się, relacja Kat i Daemona bije wszystkie pozostałe związki na głowę, o. Chociaż wybieranie między Daemonem a Rothem... Nie, to nie na moje siły! Po prostu Jennifer L. Armentrout jest mistrzynią lekkich książek i tyle :) Nawet jeśli pozostałe dwa tomy serii nie kupiły mnie tak jak Ognisty pocałunek, bez wątpienia warto zapoznać się z tą trylogią i dać się wchłonąć przez wir szalonych wydarzeń, buzującej adrenaliny i silnych emocji!


Ice tea, czyli książka, która zmroziła mi krew w żyłach.
Z reguły nie czytam przerażających książek, a gdy już jakaś wpadnie mi w ręce, okazuje się banalną, mało interesującą historią, jednak Becce Fitzpatrick i jej Black Ice udało się zmrozić mi krew w żyłach. Główna bohaterka książki utknęła w górach podczas zamieci śnieżnej, a jej śladem podąża psychopatyczny, seryjny morderca. Britt nie wie, komu może ufać i po raz pierwszy w życiu jest zdana tylko na siebie oraz swój instynkt przetrwania. Plastyczne opisy wspinaczki w ośnieżonych górach sprawiły, że poczułam zimne podmuchy wiatru na twarzy, a na języku topiące się płatki śniegu, za to wciągająca intryga na najwyższym poziomie sprawiła, że serce biło mi w niekontrolowanym rytmie. Kilka momentów było autentycznie przerażających i miałam dreszcze. A gdy już zrobiło się za zimno i  potrzebowałam czegoś, żeby się rozgrzać – zawsze mogłam pogapić się na przystojniaka na okładce :)

To tyle na dzisiaj! Pewnie jestem jedną z ostatnich osób, które wykonują ten tag, ale rzadko kiedy jestem na czasie, zwłaszcza z blogowymi zabawami, i chyba zdążyliście się już do tego przyzwyczaić ;) Jestem ciekawa, jakie są Wasze typy, interesują mnie zwłaszcza książki, które czytano Wam na dobranoc, bo niewiele się o nich opowiada w blogosferze, a ja bardzo chętnie poznam historie, które między innymi ukształtowały Waszą miłość do książek!
Czytaj dalej »

czwartek, 20 kwietnia 2017

Film: Piękna i Bestia

0
Chyba nikt z was nie miał wątpliwości co do tego, czy wybiorę się na Piękną i Bestię do kina. Jeżeli jednak uchował się jakiś rodzynek, który nie ma pojęcia o tym, jak bardzo kocham Disneya i wszystko, co z nim związane, odpowiedź brzmi: OCZYWIŚCIE, ŻE TAK, CHYBA OSZALAŁEŚ/AŚ, JEŚLI MYŚLAŁEŚ/AŚ, ŻE TEGO NIE ZOBACZĘ. Czy miałam obawy? Tak, ogromne, bo aktorska wersja Kopciuszka niesamowicie mnie wynudziła i tylko czekałam z niecierpliwością, aż te tortury dobiegną końca, więc nic dziwnego, że do kolejnego remake'u klasycznej bajki Disneya podchodziłam bardzo nieufnie. Czy miałam rację? No cóż, pewną wskazówką jest fakt, że w ogóle piszę tę recenzję, bo do tej pory żaden film nie wzbudził we mnie na tyle dużo przemyśleń, bym w ogóle chciała wyrazić swoją opinię, tymczasem po seansie Pięknej i Bestii mam tyle refleksji, że aż mnie nosi, żeby się nimi z wami podzielić!


O mamo, nawet nie wiem, od czego powinnam zacząć! Może od porównania aktorskiej produkcji z oryginalną bajką? Już kiedy szłam na seans, wiedziałam, że do filmu zostały dodane nowe sceny, wyjaśnienia i utwory, których nie było w pierwowzorze i byłam bardzo ciekawa, jak wpłynie to na całą historię. Według mnie to był strzał w dziesiątkę! Nie tylko pewne duże luki fabularne zostały załatane, ale także cała baśń nabrała jakiejś głębi. Być może wytłumaczenie, co się stało z matką Belli czy przeniesienie się do Paryża za pomocą magicznego artefaktu, który pozostawiła po sobie czarodziejka, nie było bardzo istotne dla rozwoju fabuły, lecz tego typu smaczki sprawiają, że całość ogląda się z jeszcze większą przyjemnością. Muszę też przyznać, że choć wiele dialogów oraz piosenek zostało w niezmienionej wersji przeniesione na ekran, to nowa Piękna i Bestia jest o wiele bardziej dowcipna niż animacja, z czystą przyjemnością wyłapywałam kolejne subtelne żarty przemycone w kwestiach poszczególnych postaci, z trudem powstrzymując śmiech, a piosenka Evermore, która została specjalnie napisana do filmu, pozostaje moim ulubionym utworem. W ogóle mam wrażenie, że filmowa wersja o wiele mocniej zagrała na moich emocjach, w finałowej scenie nie mogłam opanować wzruszenia (no dobra, może kilka łez spłynęło), podczas gdy bajka aż tak nie wpłynęła na moje uczucia. Niesamowicie przeżywałam to, co działo się na ekranie.


Muszę to powiedzieć: Emma Watson została stworzona do roli Belli! Tchnęła w tę postać ogrom życia i kolorów, idealnie oddając charakter swojej bohaterki, widać, że włożyła bardzo dużo pracy w uwiarygodnienie tej roli. A do tego jest przepiękna! Naprawdę nie mogłam przestać się nią zachwycać podczas oglądania Pięknej i Bestii, była po prostu cudowna, choć nie wiem, czy całej produkcji ostatecznie nie skradł Josh Gad w roli LeFou. Czy możemy porozmawiać o tym, jaki on był genialny? W bajce właściwie nie zwróciłam na niego uwagi, a teraz byłam nim wprost oczarowana i bez wahania tym razem zaliczyłabym go do drugoplanowych postaci Disneya, które skradły całe show. Moje największe zastrzeżenia budzi Luke Evans w roli Gastona. W ogóle mnie nie przekonał do swojej postaci, nie oddał jego charakteru, był płaski, sztuczny i mało interesujący. Jest jeszcze nasze naczelne duo, czyli Płomyk i Trybik. O ile ten pierwszy prezentował się wspaniale, choć nie jestem pewna, czy dorównał swojemu pierwowzorowi, o tyle Trybik został trochę zepchnięty w kąt i potraktowany po macoszemu. 


Nie wspominałam jeszcze o Bestii, ale istniał ku temu powód. Głównie taki, że postać zaklętego w potwora księcia uległa największym zmianom. Nie jest już dłużej brutalnym, narcystycznym analfabetą, bo choć jego charakter na początku przypomina gwałtowny charakter Bestii, z czasem odkrywamy jego inną naturę. Przede wszystkim jednak relacja Belli oraz Bestii została przedstawiona w zupełnie inny sposób i powiem otwarcie: rozpływałam się, widząc ich wspólne sceny. To była czysta słodycz i naprawdę ciężko mi było powstrzymać pisk zachwytu, kiedy przekomarzali się na temat klasycznych romansów. Bo tak, w tej wersji Bestia nie tylko umie czytać, ale także lubi to robić i ma wiele wspólnego z Bellą! Nie jest to już dłużej opowieść o niezdrowym syndromie sztokholmskim, a o ludziach, którzy poznali się w niezwykłych okolicznościach i ostatecznie wywiązała się między nimi nić porozumienia, która doprowadziła do sympatii, aż w końcu do bliższej zażyłości. To było tak zabawne, a jednocześnie piękne i urocze, że gwarantuję wam, iż zrobi wam się cieplej na serduchu, gdy będziecie oglądać ten film.   


Podsumowując, uważam, że każdy, niezależnie od tego, czy jest fanem Disneya, czy nie, powinien obejrzeć nową wersję Pięknej i Bestii, bo mimo naprawdę drobnych niedociągnięć, jest to naprawdę dobry film, jednocześnie wzruszający i zabawny. Nie tylko uzupełnił dziury fabularne obecne w wersji z 1991 roku, ale stał się zupełnie oddzielną produkcję, która, uwaga!, jest według mnie lepsza od bajki. Nie sądziłam, że to powiem, jednak film naprawdę mnie porwał, ani przez chwilę się nie nudziłam, był cudowny, zakochałam się w nim, zakochałam się w nowej Belli, w pięknej relacji Pięknej i Bestii, w nowych piosenkach, w nowych scenach, w starych scenach zrobionych na nowo, w LeFou, w ujęciach, w dowcipie... Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, ale powinno wam wystarczyć już samo to, że film uważam za lepszy od bajki, bo wielkiemu fanowi klasycznych baśni Disneya wcale nie tak łatwo mi to przyznać. Po prostu obejrzyjcie. I zachwyćcie się razem ze mną.


Czytaj dalej »

poniedziałek, 17 kwietnia 2017

November 9, czyli poszukiwanie swojego szczęśliwego zakończenia

0
Już wiele razy powtarzałam na tym blogu, że z Colleen Hoover łączy mnie love-hate relationship. Ostatnio jednak zapomniałam o pierwszej części, bardziej skupiając się na mojej niechęci, bo od czasu Maybe Someday nie zdarzyła się powieść tej autorki, która by mnie sobą oczarowała. Ostatnią książkę Hoover czytałam ponad rok temu, więc miałam sporo czasu, by odsapnąć od tak zwanej królowej New Adult. Jak wypadło moje spotkanie z nią po tej przerwie? 

9 listopada to data, która zaważyła na losach Fallon i Bena. Tego dnia spotkali się przypadkiem i od tej chwili zaczynają tworzyć dwie historie: jedna to ich życie, drugą pisze Ben zauroczony swoją nową muzą. Choć los postanawia ich rozdzielić, to wzajemna fascynacja jest na tyle silna, że nie może pokonać jej ani czas, ani odległość. Co roku 9 listopada rozpoczyna kolejny rozdział historii - tej realnej i tej fikcyjnej. Gdy nieubłaganie zbliża się koniec powieści, szczęśliwe zakończenie wydaje się jedynie mrzonką, bo historia na papierze zaczyna różnić się od tej, w którą wierzy Fallon…
Opis z LubimyCzytać

Pierwsze, na co zwróciłam uwagę, to styl autorki. Nie wiem, co się stało i dlaczego wcześniej tego nie zauważyłam, ale Colleen Hoover pisze dobrze. A nawet bardzo dobrze. Może po prostu się stęskniłam, jednak jej styl nagle wydał mi się odświeżający i po prostu ładny. Najbardziej w November 9 doceniam cudowne, dowcipne dialogi, które były wprost genialne! Uwielbiałam obserwować, jak Ben i Fallon wchodzą ze sobą w interakcję, bo ich droczenie się było tak figlarne, pełne miłosnego napięcia i komiczne, że co chwila trafiały się prawdziwe perełki! Naprawdę rzadko mi się zdarza, żebym podczas czytania dochodziła do wniosku, że ktoś posiada piękny styl pisania, ale tym razem Colleen Hoover uwiodła mnie swoją lekkością oraz poczuciem humoru. Bardzo podobało mi się także wykorzystanie przez autorkę motywu ze zniszczoną karierą aktorską Fallon i jej sposobem na zrozumienie nowej siebie oraz znalezieniem nowego marzenia, a także z książką Bena i jego twórczymi zapędami. Świetnie wykorzystała zwłaszcza otoczkę Hollywood i zdecydowanie było to coś odmiennego od jej poprzednich powieści.

Największym atutem November 9 pozostają jednak bohaterowie, nawet jeśli mamy wgląd w ich życie tylko podczas jednego dnia w roku. Nie jesteśmy naocznymi świadkami ich ewolucji, tranformacji zachodzących w ich życiu, lecz Colleen Hoover świetnie uchwyciła zmiany w ich spojrzeniu na świat, w wyznawanych przed nich wartościach, w ich charakterach, jakie zaszły na przestrzeni lat, bo poznajemy Fallon oraz Bena jako nastolatków, a żegnamy się z nimi, gdy mają po dwadzieścia parę lat i są dojrzałymi, ukształtowanymi ludźmi. Mimo że jesteśmy pozbawieni całej tej otoczki i skupiamy się tylko na jednym dniu w roku, właściwie na krótkim wycinku ich życia, nie czułam żadnego niedosytu, a główni bohaterowie, choć nie mieli szansy nabrać odpowiedniej głębi przez ten zabieg autorki, są tak sympatyczni i intrygujący, że nie da się ich nie polubić. Zwłaszcza Fallon udało się zyskać moją aprobatę, bo była cudownie niejednoznaczna, skomplikowana, ale także rzeczywista i w pewnym sensie stała się dla mnie taką samą inspiracją, jak dla Bena. Najważniejsze jest jednak nie to, jak wypadają osobno, a jak wypadają razem i muszę otwarcie powiedzieć, że jak na razie jest to według mnie najlepsza para literacka z książek Hoover! Może nie uciekła od schematów, jeśli chodzi o bieg ich relacji, ale między Benem a Fallon już od pierwszego spotkania niesamowicie iskrzyło i aż dostawałam gęsiej skórki! Muszę też powtórzyć, że ich błyskotliwe przekomarzanki były tak zabawne, że nieustannie się uśmiechałam. Uwielbiam Sydney i Ridge'a z Maybe Someday, jednak to właśnie Fallon oraz Benton zostali moimi ulubieńcami, jeśli chodzi o pary z książek Colleen Hoover i wciąż jestem pod wrażeniem chemii, jaką mieli we wspólnych scenach! Nawet jeśli ich miłość może wydawać się nierzeczywista, bo znają się naprawdę krótko...
O rany, czyżbym wreszcie trafiła na pierwszy przypadek insta love, który mnie nie zdenerwował, a wręcz oczarował?!

Ponieważ jednak jest to Colleen Hoover, a mnie łączy z nią specyficzna relacja, ta recenzja nie mogłaby zostać opublikowana, gdybym trochę sobie nie ponarzekała. Przede wszystkim uderzyła mnie nielogiczność pewnych sytuacji oraz niekonsekwencja w postępowaniu Fallon, która wyraźnie nie wiedziała, czego chce od życia i potrafiła zmienić zdanie w przeciągu dwóch akapitów. Z tego powodu nie potrafiłam zrozumieć niektórych scen i jej absurdalnych zarzutów, zwłaszcza pod koniec. Nie da się także ukryć, że November 9 jest jednocześnie książką przewidywalną i frustrującą. Dość łatwo można było się domyślić, w jakim kierunku cała fabuła podąży i jaki czeka nas dramat na końcu...

Co nie zmienia faktu, że w moich oczach jest to jedna z najlepszych powieści Colleen Hoover. Bo to prawdziwy rollercoaster emocji. Bo ta książka złamała mi serce. Bo zdarzały się momenty, gdy nie mogłam złapać tchu, ponieważ tak mocno mną wstrząsnęła. Bo mocniej przeżywałam jedynie Maybe Someday, gdzie płakałam jak głupia, a choć November 9 aż tak mnie nie zmiażdżyło, zdecydowanie podziałało na mnie mocniej niż pozostałe powieści tej autorki, jakie miałam okazję czytać, z wyjątkiem Maybe Someday. Właśnie dlatego mimo swoich wad, mimo niedociągnięć, mimo faktu, że taka historia nie miałaby racji bytu w realnym świecie (ale kto czytałby książki dla realizmu, to jeden z tych zarzutów blogerów, którego zupełnie nie potrafię zrozumieć), mimo niezdecydowania głównej bohaterki naprawdę wciągnęłam się w November 9 i niesamowicie przeżywałam tę lekturę. Nawet nie potraficie sobie wyobrazić, jak bardzo waliło mi serce w niektórych momentach. Nie jest to powieść idealna. W najlepszej piątce książek New Adult pewnie też się nie znajdzie, ale dla mnie każda historia, która jest w stanie wzbudzić we mnie takie uczucia i sprawić, żebym kibicowała bohaterom z całych sił, posiada niezwykłą wartość i właśnie dlatego gorąco polecam wam zapoznanie się z November 9.

 

Inne książki Colleen Hoover zrecenzowane na blogu:
Czytaj dalej »

piątek, 14 kwietnia 2017

K-drama: Cinderella and Four Knights

0
Cinderella and Four Knights początkowo nie znajdowało się na mojej liście koreańskich dram do obejrzenia, jednak po tym, jak zafundowałam sobie trwającą wiele tygodni depresję wywołaną częściowo przez Descendants of the Sun, a w głównej mierze przez Moon Lovers: Scarlet Heart Ryeo (wciąż nie jestem w stanie napisać składnej recenzji, a minęły trzy miesiące) uznałam, że potrzebuję czegoś lekkiego, niezobowiązującego i prawdopodobnie kończącego się happy endem, bo rodzina wysłałaby mnie do psychiatryka, gdybym trzeci raz w ciągu jednego miesiąca wpadła w niepowstrzymaną, czarną rozpacz i chodziła z zaczerwienionymi, opuchniętymi od płaczu oczętami ;) Czy Cinderella and Four Knights spełniło moje wymagania? 

Eun Ha Won chce spełnić życzenie swojej zmarłej mamy i zostać nauczycielką, jednak trudna sytuacja materialna w domu oraz niechęć jej macochy i przyrodniej siostry sprawia, że osiągnięcie tego celu jest niezwykle trudne. Ha Won ma kilka prac dorywczych, dzięki którym chce zapłacić czesne na studia i spełnić marzenie matki. Przypadkiem na swojej drodze dziewczyna spotyka niezwykle bogatego spadkobiercę biznesowego imperium, Kang Hyun Mina, który prosi, by Ha Won udawała jego narzeczoną na ślubie dziadka. Tak poznaje trzech kuzynów: Kang Ji Woona, Kang Hyun Mina i Kang Seo Woo’a oraz ich ochroniarza – Lee Yoon Sunga. Kuzyni są uparci i robią, co chcą, dlatego też ich dziadek zatrudnia Eun Ha Won, aby ta wbiła im do głowy trochę rozumu. Czy Eun Ha Won będzie w stanie poruszyć ich serca?


Nigdy nie byłam wielką fanką Kopciuszka, jednak mam ogromną słabość do wszelkich retellingów klasycznych bajek, więc oczywiście byłam ciekawa, jak to wypadnie w wersji koreańskiej. Delikatny, eteryczny, ale nowoczesny klimat oraz poszczególne ważne punkty baśni o Kopciuszku zostały utrzymane, lecz mam wrażenie, że opowieść o Eun Ha Won została za bardzo rozwleczona, można było spokojnie streścić tę historię w mniejszej liczbie odcinków i nie ucierpiałaby ona w żaden sposób. Poszczególne wątki zaczynały mi się już dłużyć, miałam nadzieję, że w pewnym momencie serial zacznie bardziej mnie zaskakiwać, jednak poszedł on w najbardziej oczywistym kierunku, zostawiając mnie z poczuciem niedosytu. Cinderella and Four Knights jest bardzo monotonnym serialem, który toczy się w ustalonym, wolnym rytmie, nie niosąc ze sobą żadnych emocji, zaskoczeń czy napięcia, całość jest dość przewidywalna, ale bez wątpienia łatwa i przyjemna w odbiorze.


Strasznie irytował mnie sposób bycia Eun Ha Won. Rozumiem ogólny zamysł na tę postać i zgadzam się z większością podejmowanych przez nią decyzji, ale jej osobowość zupełnie nie przypadła mi do gustu i mocno się męczyłam podczas oglądania niektórych jej scen. Była dla mnie zbyt głośna, nachalna, bezpośrednia i wręcz irytująco optymistyczna. Nie podoba mi się również sposób, w jaki rozwinął się główny wątek romantyczny, bo według mnie między Ha Won oraz Ji Woonem nie było żadnej chemii i po prostu do siebie nie pasowali. O ile na początku ich znajomości jeszcze lubiłam oglądać ich razem, o tyle im bardziej zagłębiałam się w serial, tym mniej podobał mi się sposób ukazania ich relacji. Na szczęście ten nieudany romans rekompensował mi wątek Hyun Mina oraz Hye Ji. Nawet jeśli według mnie był odrobinę naciągany i nierzeczywisty to z ogromnym napięciem obserwowałam rozwój ich relacji, kibicując im od początku do końca. Polubiłam ich nie tylko jako parę, ale także jako oddzielnych bohaterów, bo skrywają w sobie o wiele więcej, niż widać na pierwszy rzut oka. Moim ulubieńcem pozostaje jednak Seo Woo, który został haniebnie pominięty! Tak strasznie żałuję, że w drugiej części serialu pojawiło się tak mało scen z jego udziałem! Uwielbiam jego relację z Ha Won (nawet jeśli za nią samą nie przepadam), więc tym bardziej jestem niezadowolona. Seo Woo to był taki mały promyczek szczęścia, który wprowadzał radość i ożywienie do serialu, więc kiedy zmniejszono jego udział w serialu, cała atmosfera stała się przygaszona oraz ospała.


Cinderella and Four Knights nie jest jednak tylko średnią opowieścią o miłości, mocno skupia się na relacjach rodzinnych i chyba te zawiłości podobały mi się w serialu najbardziej. Konflikty wydają się być jednak wymuszone, a cała produkcja ostatecznie wydaje mi się być stratą czasu. Serial obiecywał uwspółcześnienie Kopciuszka, miał zrobić z niej niezależną, upartą dziewczynę, ale wyszło jak zawsze – dziewczyna o wielkim sercu się zapracowuje, przyszywana rodzinka się nad nią znęca, a ona niezwykłym zrządzeniem losu dostaje szansę mieszkania pod jednym dachem z trzema przystojniakami, dzięki czemu będzie miała pieniądze na studia. Warunek jest jeden: ma się nie zakochać, więc wszyscy już wiemy, jak to się skończy. Cała drama jest dość infantylna i naiwna, powtarza utarte schematy oraz wyeksploatowane do granic możliwości motywy, a fabuła właściwie nie istnieje i nie niesie ze sobą żadnego przekazu. Myślałam, że będę się przy niej dobrze bawić, jednak Cinderella and Four Knights jest zwykłym zapychaczem czasu. Ja sama nie polecam, bo w pewnym momencie marzyłam tylko o tym, żeby to się wreszcie skończyło. Nudna, dziecinna, pozbawiona głębszego sensu opowiastka.

Czytaj dalej »

wtorek, 11 kwietnia 2017

Z mgły zrodzony, czyli banda wyrzutków obala tysiącletniego tyrana

0
Brandon Sanderson to autor, którego nazwisko znają chyba wszyscy fani literatury. Naprawdę trudno znaleźć osobę, która nie zachwycałaby się jego twórczością, a przynajmniej oryginalnymi pomysłami. Od dawna przekładałam zapoznanie się z jego chyba najpopularniejszą serią, Ostatnim Imperium, bo zawsze wyskoczyło coś pilniejszego, a objętość jego książek trochę odstraszała, bo chciałam poświęcić im maksimum uwagi, a do tego potrzebny był czas. W końcu skończyły mi się wymówki i głównie dzięki Judycie, którą serdecznie pozdrawiam, oraz jej zachwytom, zdecydowałam się nareszcie zapoznać ze Z mgły zrodzonym.

Przez tysiąc lat popiół zasypywał kraj, nie kwitły kwiaty. Przez tysiąc lat skaa wiedli niewolnicze życie w nędzy i strachu. Przez tysiąc lat Ostatni Imperator, "Skrawek Nieskończoności”, posiadając władzę absolutną, rządził i stosował terror, niezwyciężony jak bóg. A kiedy nadzieja została porzucona już tak dawno, że nie pozostały z niej nawet wspomnienia, pokryty bliznami pół-skaa ze złamanym sercem odkrywa ją na nowo w piekielnym więzieniu Ostatniego Imperatora. Tam poznaje moce Zrodzonego z Mgły. Znakomity złodziejaszek i urodzony przywódca, wykorzystuje swoje talenty w intrydze, która ma pozbawić tronu i władzy samego Ostatniego Imperatora.
Opis z LubimyCzytać

Szczerze mówiąc, nawet nie wiem, od czego powinnam zacząć tę recenzję, bowiem historia stworzona przez Brandona Sandersona jest tak złożona, wielowarstwowa i dopracowana, że trudno mi znaleźć punkt zaczepienia, od którego mogłabym wyjść. Jest to jednak powieść high fantasy, a więc kreacja świata odgrywa tutaj ogromną rolę i to właśnie od niej spróbuję zacząć, choć czeka mnie trudne zadanie, bo ta książka posiada tak bogaty, a jednocześnie spójny obraz rzeczywistości, że wciąż pozostaję pod ogromnym wrażeniem. Zostajemy wrzuceni w sam środek obcego świata, w którym na tronie zasiada nieśmiertelny tyran uznawany za boga, potomkowie jego najbliższych towarzyszy z wojny mającej miejsce ponad tysiąc lat temu są obdarzeni niesamowitymi zdolnościami, a ci, którzy wystąpili przeciwko niemu, noszą miano skaa i przez dziesięć wieków byli tak uciskani jako niewolnicy, że stracili swoją tożsamość. Z nieba zamiast deszczu spada popiół, za to co noc przerażająca mgła, w której czają się dziwne istoty, otula ogromne Ostatnie Imperium. A to ledwie ułamek tego, co można znaleźć w tej książce. Mogłoby się wydawać, że w tak złożonym świecie z historią sięgającą tysiąc lat wstecz trudno będzie się odnaleźć, ale co dziwne, w ogóle nie czułam się zagubiona. Z jednej strony byłam zasypywana ogromem nowych informacji, jednak z drugiej Brandon Sanderson zrobił to z takim wyczuciem, że nie miałam problemu z przyswojeniem sobie zasad panujących w wykreowanej przez niego rzeczywistości. Sam pomysł z połykaniem i spalaniem metali, gdzie każdy z nich daje Allomancie odmienne zdolności (np. nadludzko wyostrzone zmysły, niesamowitą siłę, manipulowanie uczuciami innych osób), uważam za wprost genialny i już za niego należą się autorowi wielkie brawa!

Względem bohaterów mam dość mieszane uczucia, bo choć widać ogromne zróżnicowanie w charakterach, pochodzeniu i zachowaniu to niespecjalnie się z nimi zżyłam. Główną bohaterką jest Vin, a tej dziewuchy wprost nie mogłam zdzierżyć! Przez całą książkę miotała się, nie potrafiła podjąć żadnej decyzji, z jednej strony będąc zahukaną istotką, a z drugiej pyskując i sprawiając swojemu mentorowi mnóstwo problemów. Vin strasznie mnie irytowała, choć w niektórych momentach nawet nie do końca wiem dlaczego. Jeżeli jednak chodzi o pozostałych bohaterów, jestem zachwycona. Nie tylko Kelsierem, który również odegrał ogromną rolę w fabule (wciąż nie mogę uwierzyć, że Sanderson w taki sposób zakończył jego wątek!), ale także postaciami drugoplanowymi. Żałuję, że tak rzadko pojawiali się na kartach książki, mimo to udało im się mnie dość szybko kupić. Breeze, Ham, Spook... wszyscy byli świetni. Kolejnym plusem są relacje łączące ich ze sobą, a także fakt, że Kelsiera oraz Vin nie łączy relacja romantyczna. Na początku są nauczycielem i uczennicą, potem stają się przyjaciółmi lub są wręcz jak ojciec i córka. Mimo całej mojej niechęci do dziewczyny, lubiłam obserwować jej interakcje z innymi członkami bandy.

Jednak choć Z mgły zrodzony ma bez wątpienia wiele zalet i okazał się być wspaniałą lekturą, nie jest to książka pozbawiona wad. W stylu pisania Brandona Sandersona nie ma nic charakterystycznego, uznałabym go jedynie za poprawny. Gdyby budowa świata i akcja niepozwalająca na zbyt długie zastanawianie się nad czymkolwiek poza kolejnymi, nieprzewidywalnymi wydarzeniami nie obroniły się same, byłabym o wiele bardziej niezadowolona z jego pisarskiego stylu. W dodatku sekwencje walki były według mnie napisane w mało zrozumiały sposób. Zaczynałam się gubić w tych wszystkich Pchnięciach, skokach i uderzeniach, słowa strasznie mieszały się ze sobą w tekście, poszczególne potyczki były przedstawione w nieprzejrzysty, niejasny sposób. Wkradał się do nich straszny chaos, lecz także monotonia z powodu powtarzalności w przebiegach walki, miałam wrażenie, jakbym w kółko czytała o jednym, tym samym starciu, tylko w różnych okolicznościach. Ale choć same opisy pojedynków niezbyt mnie przekonały, trzeba przyznać Sandersonowi, że potrafi świetnie stopniować napięcie i manipulować przebiegiem akcji, na zmianę zwalniając i przyspieszając. Nawet jeśli w fabule ostatecznie pojawia się duża powtarzalność – na zasadzie podejmujemy się niewykonalnego zadania, włamujemy się, dostajemy bęcki, próbujemy się pozbierać, morale upadają, ale potem zdrowiejemy i zaczynamy od nowa – to Z mgły zrodzony sprawił mi wiele frajdy, bo przy tej książce po prostu nie da się nudzić, cały czas coś się dzieje.  

Bardzo długo zabierałam się za Z mgły zrodzonego, jednak okazało się, że moje obawy były kompletnie nieuzasadnienie! Zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona nie tylko świetną kreacją systemu magicznego i świata, ale także przejrzystością całej fabuły, która być może sama nie zachwyca nadmierną oryginalnością, lecz bez wątpienia wciąga i fascynuje. Już wiem, że na pewno zabiorę się za pozostałe książki Brandona Sandersona, bo choć nie będę wychwalać go pod niebiosa, jego nowatorskie pomysły przypadły mi do gustu i zastanawiam się, czym jeszcze jest w stanie mnie zaskoczyć.


Seria Ostatnie Imperium:
Z mgły zrodzony // Studnia Wstąpienia // Bohater Wieków // Stop prawa // Cienie tożsamości // Żałobne Opaski // Zagubiony metal
Czytaj dalej »

sobota, 8 kwietnia 2017

TOP 5: Serie książkowe, których nie mam zamiaru kończyć

0
Z jednej strony jestem dość słaba w kończeniu serii, bo zawsze trudno mi się zmusić do sięgnięcia po ostatni tom – po prostu nie chcę się już rozstawać z daną historią i bohaterami, więc przeciągam to w nieskończoność – z drugiej jednak nie lubię nie kończyć serii, nawet jeśli mi się nie podobają i z reguły jestem na czasie z najnowszymi cyklami. Są jednak takie, z którymi nie chcę mieć już nic do czynienia i właśnie o nich jest dzisiejszy post. Oczywiście serii, których nie mam zamiaru kończyć jest nieporównywalnie więcej, jednak wśród nich postanowiłam wybrać te najpopularniejsze i szeroko lubiane historie, których z różnych powodów nie chcę już kontynuować. 

SELEKCJA

Selekcja Kiery Cass to urocza historia, przy której bardzo łatwo można się zrelaksować. Piękny pałac, suknie jak ze snu, pierwsza, niewinna miłość oraz dziesiątki dziewcząt, które rywalizują między sobą o serce przystojnego księcia, by zdobyć wpływy, władzę oraz koronę. Lektura jest niewymagająca i cudownie lekka, pierwsze trzy tomy pochłonęłam z radością, trochę sama się z siebie podśmiewając, że wciąż jestem w stanie czerpać przyjemność z podobnych książek, ale... No właśnie. Dla mnie Selekcja od pierwszej do ostatniej strony miała być historią miłości Maxona i Americi, więc wraz z Jedyną jako trylogia uległa zakończeniu. Podejrzewam, że do napisania Następczyni oraz Korony, czyli dwóch części opisujących Selekcję Eadlyn, córki Ami oraz Maxona, autorkę popchnęła niezwykła popularność serii. Ta kontynuacja jest według mnie zupełnie zbędna, w końcu co za dużo to niezdrowo. Już Jedyna nie spełniła moich oczekiwań, więc przy dwóch kolejnych tomach na pewno strasznie bym się wymęczyła, stąd nie mam zamiaru kontynuować tej serii. Dla mnie ona po prostu skończyła się na trzecim tomie i będę się tego trzymać. 


NIEZGODNA

Milion razy słyszeliście już tę straszliwą historię, więc nie chcę się powtarzać po raz kolejny, bo już widzę, jak przewracacie oczami przed monitorami ;) W skrócie: sama autorka zaspoilerowała mi zakończenie odnośnie śmierci ważnej postaci w serii i od tamtej pory nie byłam w stanie tknąć trzeciego tomu. Po trzech latach w końcu udało mi się to przeboleć i nawet planowałam zapoznanie się z Wierną, ale odkryłam, że zakończenie tej trylogii kompletnie przestało mnie interesować. Kiedyś byłam oczarowana Niezgodną, lecz teraz chyba po prostu z niej wyrosłam. Zmienił mi się gust czytelniczy, zaczęłam dostrzegać poważne wady w tej historii, a słysząc o niektórych absurdach mających miejsce w Wiernej doszłam do wniosku, że szkoda marnować czasu na zakończenie, które mnie nie usatysfakcjonuje, a wręcz sprawi, że wyrzucę całą trylogię przez okno.


THE RAVEN CYCLE

O ile dwa pierwsze punkty pewnie jesteście w stanie mi wybaczyć i zrozumieć moje powody, o tyle teraz przechodzimy do serii cięższego kalibru. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam Maggie Stiefvater i jej styl pisania. Jej książka Wyścig śmierci, mimo upływających lat, pozostaje jedną z moich ulubionych, ale czytanie Króla Kruków okazało się być dla mnie prawdziwą męczarnią. Strasznie się wynudziłam podczas lektury, kreacja bohaterów była po prostu słaba, z całej zgrai polubiłam jedynie Ronana, reszta napawała mnie żądzą mordu i wzbudzała ogólne politowanie wymieszane z irytacją. Ogólnie pierwszy tom mogę podsumować tak: chaos i monotonia. Zastanawiałam się nad kontynuacją, bo w Złodziejach snów na pierwszy plan ma się wysunąć mój ukochany Ronan (plus okładki tej serii są przepiękne, #okładkowasroka), jednak im więcej czasu mija, tym mniejszą mam ochotę na zagłębianie się w The Raven Cycle. Wiem, że wiele osób jest zauroczonych tą pozycją, jednak do mnie w ogóle nie przemawia.


INNI

Próbowałam dać Anne Bishop szansę. Naprawdę! Czytanie Pisane szkarłatem to były dla mnie istne katusze, ale przemogłam się i zabrałam także za Morderstwo wron, które z kolei okazało się być jeszcze gorsze. Podoba mi się cała budowa świata i jestem urzeczona pomysłem wieszczek krwi, jednak wykonanie tej idei jest po prostu infantylne i w ogóle do mnie nie trafia. A bohaterowie są tak dziecinni i denerwujący, że naprawdę nie rozumiem, jak ktokolwiek mógłby ich polubić. Zarówno przy pierwszej, jak i drugiej części strasznie się wynudziłam, z utęsknieniem wyczekując na moment, gdy książka dobiegnie końca i będę mogła się jej jak najszybciej pozbyć. Seria Inni po prostu do mnie nie przemawia i nie jestem w stanie zrozumieć jej fenomenu, bo dla mnie to była istna mordęga.


DARY ANIOŁA

Dochodzimy do mojego ulubieńca, czyli Cassandry Clare i jej Darów Anioła. Ze wszystkich serii ta jest chyba najpopularniejsza, a ja prawdopodobnie nie powinnam się tytułować mianem książkoholika i Geek Girl, skoro nie zapoznałam się z nią do końca, jednak jest jak jest ;) Pierwszy tom przeczytałam siedem lat temu i z miejsca się zakochałam. Uwielbiałam ironiczne poczucie humoru i arogancję Jace'a, pędzącą do przodu akcję i niesamowitość tego świata, ale to od początku miała być trylogia. Dary Anioła wpadły w podobną pułapkę jak Selekcja, a Miasto Upadłych Aniołów było tak koszmarne, że postanowiłam nie kontynuować tej serii, żeby zupełnie nie zniszczyć sobie obrazu. Wraz z upływem czasu moja niechęć do tej serii tylko rosła i nie sądzę, bym kiedykolwiek miała się jeszcze za nią zabrać. Co prawda zastanawiam się nad Diabelskimi Maszynami, bo słyszałam same świetne opinie, ale Dary Anioła to zdecydowanie zamknięty rozdział.


Tak prezentuje się moja lista pięciu popularnych serii książkowych, których nie mam zamiaru kończyć. Przyznajcie się w komentarzach, jakie tytuły znalazłyby się na waszych listach, jestem też niezmiernie ciekawa, czy podzielacie moją opinię odnośnie wymienionych serii! 
Czytaj dalej »

środa, 5 kwietnia 2017

Naznaczeni śmiercią, czyli przeznaczenie zapisane w gwiazdach

0
Naznaczeni śmiercią to książka, do której podchodziłam bardzo nieufnie. Nie byłam nawet pewna, czy zdecyduję się po nią sięgnąć, skłaniałam się raczej ku ignorowaniu jej istnienia mimo szeroko zakrojonej akcji marketingowej, jednak powieść ta pojawiła się w Noworocznym MyBookBoxie, stąd mimo wszystko zdecydowałam się ją przeczytać. Czy żałuję swojej decyzji? A może Veronice Roth udało się mnie pozytywnie zaskoczyć?

Na jednej planecie żyją dwa wrogie narody – Shotet to lud nomadów, który z czasem przekształcił się w brutalnych zabójców trzymanych w ryzach przed ród Noaveków, z kolei Thuvhe to kraj łagodny i często pomijany, gdzie najważniejszą wartość ma wyrocznia oraz jej przepowiednie. Cyra oraz Akos, choć pochodzą z dwóch odmiennych światów, od zawsze mieli się spotkać, zapisano to w ich losie. Ona jest narzędziem w dłoniach swojego starszego brata, który prowadzi swój reżim w Shotet. Wychowywana w otoczeniu śmierci, przemocy i manipulacji stała się Biczem Ryzeka, jego prywatnym narzędziem tortur dla osób sprzeciwiających się władzy – dar ofiarowany jej przez nurt niesie niewyobrażalny ból każdemu, kogo dotknie, ale dotyczy to również jej samej. Cyra chce być jednak kimś więcej niż bronią sadystycznego brata. Akos z kolei należy do pokojowo nastawionego narodu Thuvhe i potrafi zniwelować działanie każdego daru nurtu. Po ogłoszeniu przeznaczenia wybrańców losów zostaje porwany wraz z bratem z domu i zabrany do Shotet, gdzie ma wypełnić się jego przepowiednia. Przetrzymywany we wrogim obozie Akos marzy jedynie o uratowaniu brata i pomszczeniu śmierci ojca. Z dala od swojego kraju poznaje Cyrę, z którą musi spędzać wiele czasu. Pokonując wzajemną nienawiść, zaczynają sobie ufać. Czy razem uda im się przetrwać w potwornym imperium Ryzeka? Czy będą w stanie zmierzyć się z pisanym im losem?

Chyba muszę zacząć od tego, że zabierając się za Naznaczonych śmiercią kompletnie nie spodziewałam się tego, co dostałam. A dostałam międzygalaktyczne uniwersum będące prawdziwą ucztą dla wyobraźni. Dziewięć różnych planet zamieszkiwanych przez narody różniące się kulturą oraz wierzeniami, tak wiele do odkrycia! Na razie Roth uchyliła jedynie rąbka tajemnicy, wpuszczając nas do tego tajemniczego, podlegającego kształtowaniu nurtu świata, ale ja już jestem urzeczona tą różnorodnością, choć mimo wszystko odczuwam niedosyt. Jest to jednak spowodowane tym, jak bardzo jestem urzeczona tą ideą, po prostu chciałabym głębiej poznać tą niezwykłą rzeczywistość, a nie jakimkolwiek brakiem w kreacji galaktyki. Trzeba otwarcie powiedzieć, że trudno przebrnąć przez początek, bo jest najeżony obcobrzmiącymi terminami – autorka pokusiła się o stworzenie nowych gatunków roślin czy zwierząt, należało także przyswoić sobie historię wrogich narodów, ideę wyroczni, wybrańców losu oraz nurtu, czyli siły napędzającej cały ten dziwaczny skrawek kosmosu i przepływającej przez każdą istotę. Z jednej strony nagromadzenie informacji, z drugiej niemal całkowity brak popchnięcia akcji do przodu, skomplikowane nazwy i tworzy się niezły bałagan. Mogę powiedzieć, że dopiero w granicach sto pięćdziesiątej strony naprawdę się wciągnęłam. 

To, co naprawdę urzekło mnie w Naznaczonych śmiercią, to bohaterowie. Są cudownie złożeni, wielopłaszczyznowi i nieprzewidywalni. Na tym polu nie da się uniknąć porównania do trylogii Niezgodna, gdzie postacie były jednowymiarowe oraz mało interesujące. Jeśli chodzi o głównych bohaterów zarówno Cyra, jak i Akos są niesamowicie wykreowani, to zupełnie odmienne, skomplikowane osobowości, którym nie da się przykleić jednej łatki. Cyra na pierwszy rzut oka wydaje się być potworem pozbawionym sumienia, nieznającym pojęcia miłosierdzia. Kiedy ją poznajemy, dostrzegamy w niej obojętność na los innych, twardą, zaciekłą wojowniczkę, jednak z czasem jej wizerunek w naszych oczach ulega zmianie. Uwielbiam fakt, że autorka stopniowo odkrywała przed nami kolejne aspekty osobowości Cyry, że wraz z biegiem czasu jej charakter stawał się coraz bardziej złożony i niejednoznaczny. Nie mogę powiedzieć, bym jakoś specjalnie się z nią zżyła, jednak bez wątpienia doceniam kunszt jej kreacji. Veronica Roth popisała się również w kreacji Akosa, silnego i miękkiego jednocześnie, chociaż nie jest on równie skomplikowany co Cyra. Trudno jednak nie szanować jego wytrwałości mimo wewnętrznego zwątpienia oraz zahartowania się w nieprzyjaznych warunkach przy jednoczesnym zatrzymaniu miękkiego serca. Na uwagę zasługuje także subtelna, pełna wdzięku relacja Cyry i Akosa, która według mnie rozwinęła się w niezwykle naturalny sposób. To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, łączące ich uczucie powstało na mocnym fundamencie partnerstwa i wzajemnego szacunku. Wątek miłosny absolutnie nie przytłaczał, a był jedynie dodatkiem idealnie wkomponowującym się w całość.

Naznaczeni śmiercią to bez wątpienia powieść specyficzna. Z wieloma koncepcjami nie spotkałam się do tej pory w książkach. Sporo wątków jest wtórnych i znajomych, jednak tło całej historii, to galaktyczne uniwersum stworzone przez Roth jest na tyle oryginalne, że odwraca uwagę czytelnika od odtwórczości pewnych schematów. Szczerze mówiąc, od dawna nie miałam tak bardzo mieszanych odczuć względem jakiejś książki. Pod wieloma względami Naznaczeni śmiercią byli fascynującą lekturą, pełną niespodziewanych i świeżych rozwiązań, ale jednocześnie pojawiły się pomysły, które najzwyczajniej w świecie mi się nie podobały i mnie od siebie odrzucały. W niektórych momentach autentycznie nie mogłam się oderwać od tej powieści, bo byłam ciekawa, czym zaraz zaskoczy nas Veronica Roth, jednak zaraz potem rozpoczynał się pewien okres posuchy, bo według mnie akcja była za mało urozmaicona i zbyt długo stała w miejscu, krążąc wokół błahych spraw. Z nieco innym zakończeniem wystarczyłby mi jeden tom i byłabym w pełni usatysfakcjonowana. Z tego powodu moje wrażenia po zakończeniu lektury Naznaczonych śmiercią są ze sobą sprzeczne i choć pod wieloma względami mogłabym się pokusić o osiem gwiazdek, momentami ta powieść nie zasługiwała nawet na pięć. Ostatecznie jestem jednak bardzo ciekawa, w jakim kierunku podąży cała fabuła w drugiej części, bo mimo wad, bez wątpienia Naznaczeni śmiercią to historia, na którą warto zwrócić uwagę.

★★★★★★

Seria Naznaczeni śmiercią:
Naznaczeni śmiercią // ...
Czytaj dalej »

niedziela, 2 kwietnia 2017

Podsumowanie marca

0
Uwielbiam marzec. W tym roku jednak był on dla mnie wybitnie trudnym miesiącem, trochę poddałam się stresowi związanemu z nadchodzącymi egzaminami, byłam też wycieńczona i nie mogłam się za nic zabrać. Na szczęście końcówka miesiąca okazała się być dla mnie owocna i udało mi się zakończyć marzec pozytywnie. 

ZRECENZOWANE

  • Ocalenie Callie i Kaydena, Jessica Sorensen, 384 strony ★★★★☆☆☆☆☆☆
  • Dręczyciel, Penelope Douglas, 326 stron ★★★★★☆☆☆
  • Wieczna więź, Brodi Ashton, 402 strony ★★★★★☆☆☆☆☆
  • Płytkie groby, Jennifer Donnelly, 575 strony ★★★★★★☆☆
  • Ostatnie tchnienie, Jennifer L. Armentrout, 447 strony ★★★★★☆☆☆
  • Perfekcyjne, Sara Shepard, 334 strony, ★★★★★☆☆☆

DODATKOWO


PODSUMOWANIE I PLANY

W marcu skończyłam 20 lat! Przez większość dnia pogrążałam się w depresji, bo przestałam być nastolatką, ale chyba już pogodziłam się z tą myślą (prezenty bardzo pomogły xD). Mnóstwo frajdy sprawiło mi pisanie postu z 20 faktami o mnie i z tego, co widzę, wam również bardzo się spodobał.
Jeśli chodzi o sam marzec, pod względem czytelnictwa był naprawdę słaby (przeczytałam w sumie tylko trzy książki). Na szczęście miałam już wcześniej przygotowane recenzje, bo byłoby naprawdę słabo. Po gwiazdkach wyraźnie widać, że najgorszą książką było Ocalenie Callie i Kaydena Jessici Sorensen, strasznie się zawiodłam na drugiej części, która według mnie nie ma żadnej racji bytu. Natomiast moim ulubieńcem zostały Płytkie groby Jennifer Donnelly, czyli cudowny kryminał retro ze wspaniałym klimatem! Strasznie żałuję, że tak mało osób słyszało o tej powieści, bo według mnie jest naprawdę oryginalną i wartą uwagi pozycją.
Na najbliższe dwa miesiące nie robię żadnych planów. Co prawda wychodzi mnóstwo ciekawych książek, z którymi chciałabym się zapoznać, ale w tym roku ponownie piszę maturę i tylko na tym się skupiam. Dostanie się na medycynę jest dla mnie priorytetem, w zeszłym roku zabrakło mi naprawdę niewiele, więc teraz zależy mi na jak najwyższym wyniku. Mogę was jedynie prosić o to, żebyście trzymali za mnie kciuki. Postaram się, by posty pojawiały się zgodnie z harmonogramem, jednak nie udało mi się ich przygotować tyle, by pokryć wszystkie tygodnie, dlatego w razie czego nie martwcie się przestojem, na pewno nie porzucę bloga! To tyle z ogłoszeń parafialnych ;) 


W marcu żyłam OST (original soundtrack) do koreańskiej dramy Uncontrollably Fond. Jestem zachwycona tym, jak idealnie muzyka i słowa piosenek wkomponowywały się w fabułę. Na okrągło słuchałam tylko utworów z tego sountracku w marcu, więc oczywiście muszę się z wami podzielić jednym z nich. Nic się nie bójcie, tekst jest po angielsku, bo nie chciałam was od razu odstraszyć, ale wkrótce być może zacznę was molestować koreańskim ;) 
Czytaj dalej »

Copyright © Szablon wykonany przez Blonparia